Sevgili Mathilda;
Sana
söz verdiğim gibi evi temiz tutmaya çalışıyorum. Üç-dört günde bir süpürüyorum
baştan sona. Her sabah çiçekleri suluyorum. Çiçek demişken, mutfak camının
önündeki karanfiller kurumuş Mathilda. Ben orada olduklarını dahi unutmuşum.
Sen gittiğinden beri, hafızamla ilgili ufak tefek sıkıntılar yaşıyorum.
Büyütülecek bir şey yok. Düzenli yemek yemediğimden oluyormuş. Öyle söyledi
doktor. Yiyemiyorum Mathilda, sen açken ben tok olamıyorum. Seninle yediğimiz
yemekleri özlüyorum. Sahi, seni çok özledim Mathilda.
Gitmene
engel olmalıydım Mathilda. Kapıları kilitlemeliydim, yolları kapatmalıydım,
uçak seferlerini iptal etmeliydim, o uçağa binmene engel olmalıydım… Nasıl izin
verdim savaşın ortasına gitmene. Korkaklığımın bedelini yokluğunla ödüyorum. “Gel”
dediğinde seni reddetmeseydim; belki seni koruyabilirdim gözünü ölüm bürümüş
sözde insanlardan. Ölümüne izin verdim Mathilda, tüm suç benim.
Üç gün
önce sabaha doğru kapı çaldı sert bir şekilde. İki subay. Geri dönmem
gerektiğini söylediler. Karısını koruyamayan birinden tekrar savaşmasını
beklemek, siyasetin orduya karıştığının en büyük belirtisidir. Aklımda kalan
sağlam küfürlerden birini yapıştırıp döndüm yatağa. Hala kokunu alıyorum odanın
kısım kısım bölgelerinde. Sen gittiğinden beri, evden
dışarıya adım atmadım. Biliyorum, uzun isimli hastalıklardan birine
yakalandığımı düşüneceksin. Geldiğini söyle, eve girmeyeyim Mathilda.
İstanbul
son günlerde çok sıcak. Ülke dışına çıkmamış insanlar kıyametin yaklaştığına
inanıyor. Afrika’da çoktan kıyamet kopmalıydı o zaman. Aslına bakacak olursak;
Afrikalılar için her gün kıyamet. Belki de onlara inanmak gerek. Sular sık sık
kesiliyor Mathilda. Böyle devam ederse deniz suyu içmeye başlayacağız. En son
ne zaman su içtiğim hakkında da hiçbir fikrim yok. İnsani dürtülerim beni
hayatta tuttu bugüne kadar. Artık sona yaklaşıyoruz Mathilda.
Kaplumbağamızın
adını hatırlayamıyorum. Tıpkı seni hatırlayamadım gibi. Silüetin kayboldu
gözlerimden. Kokun kayboldu evvelsi gün. Ellerin uzaklaştı afaka doğru. Eski
fotoğraflara bakamıyorum. Yokluğunun ebedi olduğu duygusu, geçmişi inkar etmeme
neden oluyor. Artık gözlerim kapanıyor Mathilda. Yanına geliyorum. Beni
beklediğini biliyorum.
Müzik olmamış
YanıtlaSil