Ölümsüzler #BerkinElvan

                Ergenliğe girmişti daha yeni. Sevecekti. Sarı saçlı bir kızı. Kocaman bir yüreği vardı, hepimizi içine alabileceği. Yıldızlar ona gülecekti sonbaharın sessiz gecelerinde. Yağmurlar ıslatacaktı, kapkara saçlarını. Düşüp bacakları kanayacaktı. Ağlayacaktı acısına. Güzel bir kızı dudağından öpecekti. Hissedecekti aşkı. Sesi; kuyunun dibinden geliyor gibi sertleşecekti. Boğuk boğuk gülecekti annesine. Annesi de ona.

                Belki annesinin zorlamasıyla belki de babasının sert bakışlarıyla evden çıkmıştı, ekmek almak için. Kırık aldığı dersleri düşünerek yürüyordu. Yada tuttuğu takımı. Kim bilir? O gri günlerde sessizliğe bürünmüş bir meydanda, onu öldürmeye çalışanlarla birlikteydi. Hiç olmadığı kadar cesurdu. Gezi Parkından gelen bir yaprak çarptı başına. Yavaşça düştü yere, bizde düştük.

                Tam 269 gün. Yerini bile bilmediğimiz bir hastanenin duvarı olduk, bankı olduk. Kan olduk damarlarında gezen. Annesinin gözünden düşen birkaç damla gözyaşına mendil olduk. Doktor olduk, onu kurtarabilmek için. Ağaç olduk iyi haberini duymak için.

                Bugün 11 Mart Salı. Berkin terk etti bizi. Ahmet’in Ethem’in yanlarına gitti. Gezi Parkının küçük fidanı soldu. Şimdi Berkin, küçük bir kuş olarak Gezi Parkının en ulu ağacında ziyaret edecek bizi. Biz ise onu; Feriköy Mezarlığında.  

                Siz öldürdünüz, o ölmedi.